கூந்தலின் மணம் - Hairs' Scent

"ஆயிரம் பொற்காசுகள்... ஒன்றா? இரண்டா? ஆயிரம் பொற்காசுகள்... எனக்கில்லை... எனக்கில்லை... சொக்கா!” என்று (தருமியாக நடிகர்) நாகேஷ் புலம்ப, மிடுக்காய் (மதுரை சோமசுந்தர கடவுளாக) நடிகர் திலகம் வந்து, கம்பீரமாய் வசனம் பேசிவிட்டு, படபடவென நாகேஷ் (தருமி) கேட்ட கேள்விகளுக்கு சடசடவென பதில் சொல்லி “ஐயா... நீர் புலவர்!” என்று காலில் விழும் நாகேஷிற்கு, சண்பக பாண்டியனின் ஐயத்தை (சந்தேகத்தை) நீக்கும், ஆயிரம் பொற்காசுகள் பரிசு பெற போகும் பாடலை கொடுத்துவிட்டு போவாரே... அந்தப் பாடல்தான் குறுந்தொகையின் இரண்டாம் பாடல்!

தலைவனோடு (களவுக்) காதலில் இருந்த தலைவி நாணத்தால் (வெட்கத்தால்) விலகி நிற்க, அவளின் நாணத்தை நீக்க எண்ணி அவளின் அழகை பாராட்டி உரைத்ததாய் இந்தப் பாடல் அமைந்துள்ளது:

(பாடல் : 2; திணை : குறிஞ்சி; துறை : தலைவியை நாணின் நீக்க தலைவன் அவளது நலம்பாராட்டியது)

கொங்கு தேர் வாழ்க்கை அஞ்சிறைத் தும்பி
காமம் செப்பாது கண்டது மொழிமோ
பயிலியது கெழீஇய நட்பின் மயில்இயல்
செறிஎயிற்று அரிவை கூந்தலின்
நறியவும் உளவோ நீ அறியும் பூவே?
         - இறையனார்

பூவின் தாதை (கொங்கு/மகரந்தம்) ஆராய்ந்து (தேனை உண்ணும்) வாழ்வினை உடைய, அழகிய சிறகைப் (அம்+சிறை - அஞ்சிறை) பெற்ற வண்டே (தும்பி), என் மேல் உள்ள விருப்பத்தினால் (காமம்) எனக்குச் சார்வாய் சொல்லாது (செப்பாது) நீ உண்மையென்று அறிந்ததை கூறுவாயாக (மொழிமோ)! நீ அறிந்த பூக்களில் என்னோடு நெருக்கமான பழக்கத்தை (பயிலியது) கொண்ட (கெழீஇய: கெழுமை - உரிமை, ”கெழீஇ” என்றானது சொல்லிசை அளபெடை) நட்பை உடைய, மயில் போன்ற இயல்புடைய (மயில்இயல்) நெருங்கி அமைந்த அழகிய பற்களை (செறிஎயிறு: செறிவு - நெருக்கம், எயிறு - பல்) உடைய இந்தப் பெண்ணின் (அரிவை) கூந்தலைவிடவும் மணம் மிக்க (நறிய - நாற்றம் மிக்க; நாற்றம் - மணம்/வாசனை) பூ ஒன்று உள்ளதோ?

(அடைப்புக்குறிகளுக்குள் இருப்பதை விட்டுவிட்டு முதலில் படிக்கவும், பிறகு பாடலின் அருஞ்சொற்களுக்கு பொருள் தெரிந்துகொள்ள அடைப்புக்குறிகளுக்குள் உள்ளவற்றைப் படிக்கவும் - இம்முறை படிக்க எளிமையாக் இருக்கும்!)


தலைவியின் கூந்தலை விடவும் மணம்மிக்க பூ ஒன்று இல்லை என்பது இப்பாடலின் உட்கருத்து! ‘பெண்களின் கூந்தலுக்கு இயற்கையிலேயே மணம் உள்ளதா’ என்பதே சண்பக பாண்டியனின் ஐயம், ‘உண்டு’ என்பது மதுரை இறைவனின் கருத்து, ‘இல்லை’ என்பது புலவர் நக்கீரரின் வாதம் - அந்தச் சிக்கலுக்குள் நாமும் போக வேண்டா!

சண்பக பாண்டியனின் ஐயம், ஆயிரம் பொற்காசுகள் பரிசு, தருமியின் புலம்பல், இறைவன் வந்து உதவல், நக்கீரர் ஏற்றுக்கொள்ளாமை - இவை அனைத்தும் மிக பிற்காலத்தியதாகிய (~கி.பி. 17ம் நூற்றாண்டு) திருவிளையாடற் புராணத்தில் வரும் செய்திகள் - ஆனால் அதற்கு முன்னரே (~கி.பி. 6ம் நூற்றாண்டு) திருநாவுக்கரசர் தேவாரத்தில் இறைவன் சங்கப் புலவனாய் இருந்து பாட்டெழுதி தருமிக்கு அருளினான் என்னும் குறிப்பும் உள்ளது - எல்லாவற்றையும்விட குறுந்தொகை ஓலைச்சுவடியிலேயே பாடலின் ஆசிரியர் பெயர் ’இறையனார்’ என்று இருப்பதை காண்கிறோம் - இப்பெயர் மதுரை சோமசுந்தரரையே குறிக்கிறது! இனி, பாடல் குறித்து சொல்லப்பட்ட கதையை நம்புவதா வேண்டாமா என்பதை உங்களிடமே விட்டுவிடுகிறேன்.

பாடலின் சுவையை துய்ப்போம் (அனுபவிப்போம்) வாருங்கள்... தலைவியின் கூந்தலின் மணத்தைவிட நறிய பூ உள்ளதா என வண்டிடம் கேட்கும் தலைவன், அதற்கான பதிலை சொல்ல வண்டிற்கு (மட்டுமே) தகுதி உண்டு என்று குறிக்கும்விதமாய் ‘கொங்கு தேர் வாழ்க்கை’ என்றான் - பூக்களின் மணம் அவற்றின் தாதைப் பொருட்டு உண்டாவது, தாதை ஆராயும் வண்டே என்றதனால் பூக்களின் மணத்தை நன்கு அறிந்தது வண்டு என்றாகிறது. மேலும், அவ்வாறு பூக்களைப்பற்றி நன்கு அறிந்திருந்தாலும், தன் மீது உள்ள அன்பினால் வண்டு தனக்கு சார்வாய், தான் விரும்பியபடி (”தலைவியின் கூந்தலைவிட நறிய பூ இல்லை” என்று) கூறுவதாய் ஆகிவிடக்கூடாது என்பதற்காக “காமம் செப்பாது கண்டது மொழிமோ” என்றான், ஆக தகுதியான நடுவுநிலையான ஒரு வண்டு-நீதிபதியை தன் ஐயத்திற்கு தீர்வு சொல்ல அழைக்கிறான்! இந்தத் தீர்ப்பை ஏற்க யாரேனும் மறுப்பார்களா? (நக்கீரரைத் தவிர!)

இனி, தலைவியின் நாணை நீக்குதல் பொருட்டு அவளின் கூந்தல் நாற்றத்தை உயர்த்தி கூறத் துவங்கியவன் இடையில் அவளின் பிற இயல்புகளையும் பாராட்டுகிறான் - ‘பயிலியது கெழீஇய நட்பின்’ என்று “என்னோடு பழகுவது நிறைந்த நட்பினை உடையவள்” என்பதினால், பழக நாணி நிற்கும் தலைவிக்கு ‘என்னோடு பழக மிக்க உரிமை கொண்டவள் நீ, நீ நாணுதல் முறையாகாது’ என்று குறிப்பாய் உரைக்கிறான். ’மயில் இயலாள்’, ‘செறி எயிற்றாள்’, ‘அரிவை’ என்பவற்றால் அவளைக் கண்டபொழுதில் தனக்கு ஏற்பட்ட உள்ளக்கிளர்சியை, அதனால் உண்டான குழப்பத்தை உரைக்கிறான் - எப்படி?

அணங்குகொல் ஆய்மயில் கொல்லோ கனங்குழை
மாதர்கொல் மாலும் என் நெஞ்சு. -திருக்குறள் - 1081

என்ற காமத்துப்பாலின் முதல் குறளைக் கண்டால், தலைவியை முதன்முதலில் காணும் தலைவன் “இவள் தெய்வப்பெண்ணோ? (அணங்கு) அழகிய மயிலோ? கனமான குழை அணிந்த மானிடப் பெண்தானோ? என் மனது குழப்பத்தில் மாய்கிறதே!” என்று குழம்பித் தெளிவதை அறிகிறோம்.

இவ்வாறாக அவளின் நாணினை நீக்கி இன்பம் துய்த்தான் தலைவன் - இறையனார் என்ற நற்புலவரால் நாமும் தமிழின்பம் துய்த்தோம்!

இந்த இடுகையை படிப்பதில் உங்கள் நேரத்தை செலவிட்டமைக்கு நன்றி!

===

”Thousand gold coins... Not one, not two, but thousand... they're not for me... they're never for me... Chokkaa!" when Actor Nagesh (while in cast as Poet Tharumi) is lamenting so, Great Actor Shivaji (in cast as Madurai's Somasundarar - Chokkar) would come and speaking majestically, answering with quick-wit all of Nagesh's (Tharumi's) flash-wit questions and when he surrenders saying "Sir... you are a poet!", he would give him the song that could dispel Shenbaga Paandiyan's doubt... That is the song which is Kurunthokai's second one!

(For all those who are non-Tamizh's and have thus not understood the above paragraph:
The Song which is placed as Kurunthokai's second one has a legend attached to it - the song was said to be the one composed by Lord Shiva himself, and given to a poor poet named Tharumi, who then brings it to clear off King Shenbaga Paandiyan's doubt - "Whether woman's hairs have scent by its nature or is it due to using artificial scents?" - thereby claiming the one thousand gold coin reward the King had announced to whomsoever clearing the doubt of his.

At the royal Tamizh Court, Tharumi - and hence the song - was turned down by one of the prominent poets of the court, Nakkeerar by name, saying what the song conveys is wrong. This heats up the original composer, The Three-eyed Lord Shiva, and brings him to the court to argue. Nakkeerar argues against Poet Shiva even after the later revealing of his true form - and becomes exposed to the Third-eye of Lord Shiva, which scorches Nakkeerar into ashes.

All ends well when the other poets and the king begs Lord Shiva on behalf of Nakkeerar and Shiva brings back the brave poet to life and suggests to award the announced reward to poor poet Tharumi. Though doubtful of its origin and credibility, the story essentially conveys how the poets of the Tamizh Court were very strict in accepting only songs of good quality and good stuff! Huff! Such a story, thanks for reading, now back to Kurunthokai...)

When the Heroine is in clandestine union with the Hero, she steps aside because of her shyness, the song is what the Hero says in his attempt to dispel her shyness, by praising her beauty:

(Song : 2; Class : Kurinji; Scene Set : Hero praising the Heroine's goodness to dispel her shyness) 

Of Pollen examining life - pretty-winged bee!
Not of love, say what you do see;
With intimate friendship, peahen natured,
Tight-lined teethed, Than this maiden's hairs
More sweetly scented, are there flowers?
        - Iraiyanaar

Oh you beautiful winged bee, of a life full of examining the pollen (and consuming nectar) of flowers, without any biasing towards me, because of the affection you have on me, say what you know to be the truth! Among the flowers you know, are there flowers which are more sweetly scented than the hairs of this maiden, who has a thick intimate friendship with me, and who is like peahen and who has fine tightly lined teeth?

There is not a flower which is more scented than the heroine's hair is the message of this song! King Shenbaga Paandiyan's doubt is 'whether woman's hairs have natural scent', 'yes' is the opinion of Madurai's God (Lord Shiva - the composer of this song) and 'no' is the argument of poet Nakkeerar - let us not get into that divine dispute!

Shenbaga Paandiyan's doubt, thousand gold coin reward, Tharumi's lament, God coming to help, Nakkeerar's disagreement - all these are found in a very much later work (of c. 17th century) called Thiruvilaiyaadal Puraanam (The Epic of Shiva's Divine Plays) - however an earlier literature (c. 6th century) the Thevaaram, by the shaivite sage Thirunavukkarasar, mentions that Lord Shiva had been a Poet in the Tamizh Court and composed a song to help Tharumi - above all, Kurunthokai's original (palm leaf) manuscripts credits the song to an author named 'Iraiyanaar' - which refers to Lord Shiva of Madurai! I now leave the credibility of the legend associated with this song to your own discretion.

Come let us enjoy the taste of the song... The hero, who asks the bee whether there is a flower which is more scented than heroine's hairs, justifies that the bee (alone) is qualified to be the judge, by saying 'Of pollen examining life' - flowers' pollen is the reason for them to have scent, and a bee which examines the pollen will be knowing about the flower scent very well. Also, though the bee is greatly knowledgeable about flowers' scents, its judgment (that there is no flower that is more scented than heroine's hairs) should not be appearing as a prejudiced one - due to the affection of the bee towards the Hero, hence he says 'Not of love, say what you do see', thus he calls for a bee-judge who is well qualified and unbiased! Can anyone reject to accept this judgment? (Except Nakkeerar!)

Now, the hero who started to praise the scent of heroine's hairs, also praises her other natures - by saying 'With intimate friendship' he reminds her - who had stepped aside of union because of shyness - that 'you have the right to be with me and feeling shy is not suitable for you'. By the terms 'Peahen natured', 'Tight-lined teethed', 'Maiden' he expresses his emotions, and the confusions due to it, at his very first sight of her - how?

Goddess? or peafowl rare? She whose ears rich jewels wear,
Is she a maid of human kind? All wildered is my mind!
   - Thirukkural 1081 (Translation of Rev. Dr. G.U.Pope)

The above Kaamathupaal Kural (Part III - Love) lets us to know the hero's confusion, who asks "Is she a Goddess? or a peahen? or she, who wears rich ear jewels, is actually a human maiden? my mind perplex in confusion!" at his very first sight of the heroine.

Thus the hero dispelled her shyness and enjoyed union with her - we too tasted the joy of Tamizh (in English of course!) thanks to a fine poet named Iraiyanaar!

Thank you for spending your time reading this blog!